پروتزهای دندانی و ایمپلنت

– در انتخاب سایز ایمپلنت جهت جایگزینی دندان‌های خلفی باید توجه کرد که حتی‌الامکان قطر ایمپلنت نزدیک یا متناسب با قطر ریشه­های دندان از دست رفته انتخاب شود .

– در جایگزینی‌های تک دندانی استفاده از طرح آنتی روتیشن الزامی است.

– مناسب‌ترین دندان خلفی جهت جایگزینی با ایمپلنت در هر دو فک پرمولر اول است، چون در صورت استفاده از FPDاباتمنت قدامی کانین است که خطر شکست پروتز یا جداشدن در آن زیادتر است چرا که نیروهای طرفی به آن وارد می­شود. ارتفاع عمودی استخوان در ناحیه پرمولراول بیشتر از هر ناحیه خلفی است.

پرمولر اول فک بالا تقریباً همواره جلوتر یا زیر سینوس ماگزیلاست و پرمولر اول فک پایین جلوتر از سوراخ چانه­ای است. شرایط استخوانی جهت قرار دادن ایمپلنت در ناحیه پرمولر اول فک پایین از هر دندان دیگری در قوس دندانی، مناسب‌تر است.

– جهت اطمینان از زیبایی نهایی پرمولرهای فک بالا و اجتناب از ریج لپ کردن که رعایت بهداشت را دشوار می‌سازد، غالباً باید ایمپلنت را بلافاصله در لینگوال کاسپ باکال قرار داد.

– از آنجا که در هنگام کشیدن دندان مولر اول فک بالا معمولاً صفحه نازک باکال خارج می­شود و استخوان ناحیه فاسیال از دست می­رود، غالباً قبل از قرار دادن ایمپلنت، پیوند استخوان کاربرد دارد. چنانچه ایمپلنت بدون پیوند استخوان قرار داده شود،emergence profileعقب رفته خواهد شد و اگر بخواهد با ریج لپ کردن اصلاح شود، منجر به عدم امکان رعایت بهداشت مناسب می­شود و شیار فاسیالی لثه را نمی­توان پروب کرد. بنابراین از این طرح باید اجتناب نمود.

– ریشه کانین فک بالا معمولاً یازده درجه به سمت دیستال زاویه دارد و در ۳۲ درصد موارد دارای انحنای دیستالی است. بنابراین دندانپزشک موقع قرار دادن ایمپلنت در ناحیه پرمولر اول فک بالا باید زاویه کانین و محدوده ارتفاع عمودی را به دقت ارزیابی ­نماید تا به ریشه آن آسیب نرساند. ایمپلنت پرمولر اول را گاه باید موازی با کانین و با طولی کوتاه‌تر از طول مطلوب قرار داد.

– در ناحیه مولر اول باید تا حد امکان ایمپلنت با قطر بیشتر را انتخاب کرد. وقتی که ابعاد مزیودیستالی دندان از دست رفته ۸ تا ۱۲میلی‌متر و عرض باکولینگوالی بیش از ۷ میلی‌متر باشد، استفاده از ایمپلنت با قطر ۵ تا ۶ میلی‌متر پیشنهاد می‌گردد.

– وقتی که بعد مزیودیستالی بیشتر از ۱۴ میلی‌متر باشد، حداقل ۲ ایمپلنت برای ترمیم ناحیه باید استفاده شود. در صورت استفاده از ۲ ایمپلنت قطر ایمپلنت‌ها بدین ترتیب محاسبه می­شود که باید ۶ میلی‌متر از فضای بین دندان‌ها کم کرد ( ۱/۵ تا ۲ میلی‌متر فاصله هر ایمپلنت با ریشه دندان مجاور و ۳ میلی‌متر فاصله بین دو ایمپلنت) و بعد مقدار باقی مانده را بر ۲ تقسیم کرد تا قطر ایمپلنت‌ها حاصل شود.

– در صورتی که فضای مزیودیستالی مولر از دست رفته ۱۲ تا ۱۴ میلی‌متر باشد، طرح درمان انتخابی مشکل­تر خواهد بود، زیرا ناچار به استفاده از یک ایمپلنت هستیم که حتی در صورت استفاده از ایمپلنتی با قطر ۵ میلی‌متر، کنتی لوری بزرگ در دو طرف مارجینال ریج ایجاد می‌شود. در این صورت ایجاد فضا با ارتودنسی یا تراش اندک از دندان کناری که تیلت پیدا کرده و بعد استفاده از دو ایمپلنت روش مناسبی می­باشد.